นา นา น่า น๊า นา นา น๊า นา นา น๊า....อยู่ตัวคนเดียวไม่เคยข้องเกี่ยวกับใครฯ
ถ้าหากเธอนั้นก็เป็นเหมือนกันเสมอ สรุปว่าฉันกับเธอ เราคงต้องเป็นแฟนกัน...^_^
นึกถึงเพลงเก่าๆแล้ว ฉันก็ฮัมไปพร้อมกับจังหวะเพลง เราคงต้องเป็นแฟนกัน ของพั๊นซ์ วรกานต์
....มันเป็นเพลงที่ช่างโดนใจอะไรเช่นนี้นะ เหตุผลเพราะใจเราคงเหงาไป มันช่างเอาใจคนโสดเสียจริงๆ แต่ชีวิตในวัยเรียนคงเป็นดั่งที่พ่อแม่หรือครูอาจารย์ได้สอนไว้ ว่ามันไม่ยั่งยืน แต่ฉันว่าทุกวันนี้ ฉันแทบจะรอไม่ไหวแล้ว ทนไม่ไหวแล้วเมื่อความเหงามันคลานเข้ามาหา เมื่อขาดน้องหมาไป ก็ยิ่งเหงากว่าเดิม
ห้อง 222 อรพิน1นี้ มันไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นแต่อย่างใด อีกทั้งอากาศก็ร้อนอบอ้าว ให้ทำไงได้ ก็ห้องแอร์มันแพงนี่นา
อยู่คนเดียวมันไม่คุ้มเลยกับเงินที่ต้องเสียไป เป็นการฟุ่มเฟือยเปล่าๆ
....ฉันรู้ดีว่าชีวิตประจำวันต้องทำอะไรบ้างตื่นเช้าทำกิจกรรม ไปเรียน เย็นก็ไปตลาดฟ้าไทยข้างๆชีวิตไม่ได้มีอะไรมาก แต่เมื่อโตแล้วความเหงามันก็ไม่เป็นอุปสรรค มันเป็นเพื่อนที่ดีอย่างที่ฉันเคยบอก คนทางเหนือปกติ จะขาดเพื่อน ญาติมิตรไม่ได้ ฉันก็คนหนึ่ง แต่ห่างไกลเพื่อนฝูงเหลือเกิน พ่อกับแม่ก็ไม่ค่อยมีเวลาได้อยู่ด้วยแล้ว เมื่อมาเรียนที่นี่มหาลัยแม่ฟ้าหลวงแห่งนี้ แม้จะอยู่ในเชียงรายก็นะ แต่ มันไกลจากบ้านฉันพอควร จึงต้องเช่าหออยู่เพื่อไปเรียนโดยเฉพาะ วันนี้เป็นวันที่ว่างสำหรับฉัน โดยปกตินศ.กฎหมายนั้น จะไม่ค่อยอยู่หอ ถ้าไม่ไปเที่ยวกับเพื่อนฝูงก็ต้องห้องสมุด
แต่สำหรับฉันก็ต้องนั่งงกๆอยู่กับหน้าจอคอม เพราะท่องโลกอินเตอร์เน็ต ฉันใช้เวลาเป็นชั่วโมงๆต่อวันกับเจ้าคอมของฉัน
มันเป็นของรักที่หวงแหน ก็ถ้าไม่มีมันแล้ว เจ้าความเหงาจะรังแกฉันเอา...
....ฉันยอมรับว่าฉันยังรอคนๆนึง เขาก็คงไม่รู้ ไม่ได้เอะใจ หรือสนใจใดๆ เขาช่างห่างไกลเหลือเกิน แม้เขาจะเป็นคนที่ต้องมาใช้ชีวิตในมหาลัยก็ตาม เขาก็ทำหน้าที่ของเขา เขากับฉันต่างกันมาก ทั้งอายุและอาชีพ ไม่มีอะไรเทียบกันได้สักอย่าง
ฉันอยากเจอเขามากๆ เจอแล้วอยากจะทักว่า คุณสบายดีหรือเปล่า คุณเหงาหรือเปล่า คุณคงไม่รู้จักฉันใช่ไหม คุณไม่ต้องกลัวฉันหรอก ฉันรู้ว่าเราต่างกัน แต่ฉันมีบางสิ่งอยากบอกคุณว่า ฉันหาตัวคุณยากมาก คุณพักอยู่ไหนคะ ตั้งแต่ปีที่แล้วมาจนปีนี้คุณไปอยู่ไหน ฉันไม่เห็นหน้าคุณเลย
คุณยังทำอาชีพที่ดีของคุณที่นี่อยู่หรือเปล่า ปีใหม่นี้พักที่ไหน คุณไปเที่ยวสนุกไหม ฉันได้อ่านข้อความในบล็อกของคุณแล้ว คุณคงมีใครเข้ามาบ้างในชีวิตสินะ คุณหน้าตาดีนี่ คุณคงไม่สนใจเด็กเมื่อวานซืน ที่เคยโทรไปป่วนคุณหรอก บอกตามตรงว่าฉันอายมากๆ
ที่ฉันโทรไปและคุณถามว่า "ถ้าคุณไม่บอกไอดีผม ผมจะรู้ได้ไง" ฉันต้องขอโทษที่ฉันตอบว่า "เรียกฉันว่า ไอ ก็ได้" ฉันไม่ได้ชื่อไอนะ ฉันกลัวคุณดุ กลัวว่าคุณไม่ว่างหรือคนของคุณจะซีเรียสไม่อยากให้มันเกิดเรื่องนะ ฉันจึงส่งข้อความไปว่า "ให้มันเป็นแค่อดีตอย่าพูดถึงมัน" แต่รู้ไหม ฉันพูดถึงมันตลอดเวลา รอตลอดเวลา ฉันพยายามใช้สายตามองไปในทางอื่นๆเผื่อจะได้เจอแล้วส่งยิ้มให้ แต่คุณคงไม่รู้ ไม่มีวันที่จะได้อ่านข้อความนี้ด้วยซ้ำ คงไม่รู้สินะคะ
ขอโทษที่ต้องใช้ภาษาเหนือนะคะ อู้กำเมืองจะเข้าใจกว่านะเจ้า แต่ว่าฉันไม่รู้นี่นาว่าคุณเป็นคนที่ไหน ฉันแค่รู้ว่าคุณเข้าไปอยู่ในใจตั้งแต่วันแรกที่ฉันเจอแล้วล่ะค่ะ แต่คำถามที่ฉันอยากถามที่สุดในชีวิตอยากถามคุณว่า คุณยังรอฉันอยู่หรือเปล่า เหงาหรือเปล่า คิดเหมือนกันหรือเปล่า?
ถ้าหากเธอนั้นก็เป็นเหมือนกันเสมอ สรุปว่าฉันกับเธอ เราคงต้องเป็นแฟนกัน...^_^
นึกถึงเพลงเก่าๆแล้ว ฉันก็ฮัมไปพร้อมกับจังหวะเพลง เราคงต้องเป็นแฟนกัน ของพั๊นซ์ วรกานต์
....มันเป็นเพลงที่ช่างโดนใจอะไรเช่นนี้นะ เหตุผลเพราะใจเราคงเหงาไป มันช่างเอาใจคนโสดเสียจริงๆ แต่ชีวิตในวัยเรียนคงเป็นดั่งที่พ่อแม่หรือครูอาจารย์ได้สอนไว้ ว่ามันไม่ยั่งยืน แต่ฉันว่าทุกวันนี้ ฉันแทบจะรอไม่ไหวแล้ว ทนไม่ไหวแล้วเมื่อความเหงามันคลานเข้ามาหา เมื่อขาดน้องหมาไป ก็ยิ่งเหงากว่าเดิม
ห้อง 222 อรพิน1นี้ มันไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นแต่อย่างใด อีกทั้งอากาศก็ร้อนอบอ้าว ให้ทำไงได้ ก็ห้องแอร์มันแพงนี่นา
อยู่คนเดียวมันไม่คุ้มเลยกับเงินที่ต้องเสียไป เป็นการฟุ่มเฟือยเปล่าๆ
....ฉันรู้ดีว่าชีวิตประจำวันต้องทำอะไรบ้างตื่นเช้าทำกิจกรรม ไปเรียน เย็นก็ไปตลาดฟ้าไทยข้างๆชีวิตไม่ได้มีอะไรมาก แต่เมื่อโตแล้วความเหงามันก็ไม่เป็นอุปสรรค มันเป็นเพื่อนที่ดีอย่างที่ฉันเคยบอก คนทางเหนือปกติ จะขาดเพื่อน ญาติมิตรไม่ได้ ฉันก็คนหนึ่ง แต่ห่างไกลเพื่อนฝูงเหลือเกิน พ่อกับแม่ก็ไม่ค่อยมีเวลาได้อยู่ด้วยแล้ว เมื่อมาเรียนที่นี่มหาลัยแม่ฟ้าหลวงแห่งนี้ แม้จะอยู่ในเชียงรายก็นะ แต่ มันไกลจากบ้านฉันพอควร จึงต้องเช่าหออยู่เพื่อไปเรียนโดยเฉพาะ วันนี้เป็นวันที่ว่างสำหรับฉัน โดยปกตินศ.กฎหมายนั้น จะไม่ค่อยอยู่หอ ถ้าไม่ไปเที่ยวกับเพื่อนฝูงก็ต้องห้องสมุด
แต่สำหรับฉันก็ต้องนั่งงกๆอยู่กับหน้าจอคอม เพราะท่องโลกอินเตอร์เน็ต ฉันใช้เวลาเป็นชั่วโมงๆต่อวันกับเจ้าคอมของฉัน
มันเป็นของรักที่หวงแหน ก็ถ้าไม่มีมันแล้ว เจ้าความเหงาจะรังแกฉันเอา...
....ฉันยอมรับว่าฉันยังรอคนๆนึง เขาก็คงไม่รู้ ไม่ได้เอะใจ หรือสนใจใดๆ เขาช่างห่างไกลเหลือเกิน แม้เขาจะเป็นคนที่ต้องมาใช้ชีวิตในมหาลัยก็ตาม เขาก็ทำหน้าที่ของเขา เขากับฉันต่างกันมาก ทั้งอายุและอาชีพ ไม่มีอะไรเทียบกันได้สักอย่าง
ฉันอยากเจอเขามากๆ เจอแล้วอยากจะทักว่า คุณสบายดีหรือเปล่า คุณเหงาหรือเปล่า คุณคงไม่รู้จักฉันใช่ไหม คุณไม่ต้องกลัวฉันหรอก ฉันรู้ว่าเราต่างกัน แต่ฉันมีบางสิ่งอยากบอกคุณว่า ฉันหาตัวคุณยากมาก คุณพักอยู่ไหนคะ ตั้งแต่ปีที่แล้วมาจนปีนี้คุณไปอยู่ไหน ฉันไม่เห็นหน้าคุณเลย
คุณยังทำอาชีพที่ดีของคุณที่นี่อยู่หรือเปล่า ปีใหม่นี้พักที่ไหน คุณไปเที่ยวสนุกไหม ฉันได้อ่านข้อความในบล็อกของคุณแล้ว คุณคงมีใครเข้ามาบ้างในชีวิตสินะ คุณหน้าตาดีนี่ คุณคงไม่สนใจเด็กเมื่อวานซืน ที่เคยโทรไปป่วนคุณหรอก บอกตามตรงว่าฉันอายมากๆ
ที่ฉันโทรไปและคุณถามว่า "ถ้าคุณไม่บอกไอดีผม ผมจะรู้ได้ไง" ฉันต้องขอโทษที่ฉันตอบว่า "เรียกฉันว่า ไอ ก็ได้" ฉันไม่ได้ชื่อไอนะ ฉันกลัวคุณดุ กลัวว่าคุณไม่ว่างหรือคนของคุณจะซีเรียสไม่อยากให้มันเกิดเรื่องนะ ฉันจึงส่งข้อความไปว่า "ให้มันเป็นแค่อดีตอย่าพูดถึงมัน" แต่รู้ไหม ฉันพูดถึงมันตลอดเวลา รอตลอดเวลา ฉันพยายามใช้สายตามองไปในทางอื่นๆเผื่อจะได้เจอแล้วส่งยิ้มให้ แต่คุณคงไม่รู้ ไม่มีวันที่จะได้อ่านข้อความนี้ด้วยซ้ำ คงไม่รู้สินะคะ
ขอโทษที่ต้องใช้ภาษาเหนือนะคะ อู้กำเมืองจะเข้าใจกว่านะเจ้า แต่ว่าฉันไม่รู้นี่นาว่าคุณเป็นคนที่ไหน ฉันแค่รู้ว่าคุณเข้าไปอยู่ในใจตั้งแต่วันแรกที่ฉันเจอแล้วล่ะค่ะ แต่คำถามที่ฉันอยากถามที่สุดในชีวิตอยากถามคุณว่า คุณยังรอฉันอยู่หรือเปล่า เหงาหรือเปล่า คิดเหมือนกันหรือเปล่า?
บ้าไปแล้าเรา โง่สุดๆที่ยังรอ เป็นไปไม่ได้อีกแล้ว
Secret By ภุมริน
แอบจ้องอยู่ตั้งนาน อยู่มฟล.หรอคับ?
ตอบลบมีบล็อกด้วย มีเฟซบุ๊คไหม
เฟซบุ๊คมีค่ะ ค้นหาด้วยการใช้เมลล์ค่ะ ในบล็อกบอกไว้แล้ว
ตอบลบขอบคุณค่ะ