สถานการณ์บ้านเมืองคลี่คลายลง แต่ฉันกลับเดือดร้อน ตอนนี้สุนัขตัวโปรดของฉันมันหายตัวไป
มันหายไปอย่างไร้วี่แวว ด้วยความสะเพร่าของเจ้าของ คือฉันเอง ที่ทิ้งให้มันเล่นลำพัง หมูอ้วนเป็นสุนัขที่น่ารัก
มันเพิ่งอายุได้แค่สามเดือนเอง แต่แล้วก็จากไป ฉันทำใจไม่ได้ มันเป็นสุนัขตัวแรกที่ฉันเคยเลี้ยง
แต่ฉันคงไม่มีโอกาสได้เจอมันอีกแล้ว ฉันตามหามันตามถนนหนทางก็ไม่เจอร่องรอย (นึกในใจกลัวจะโดนรถชน)
น้องสาวก็ปลอบใจว่าคราวหลังจะหาตัวใหม่มาให้ แต่คงไม่มีใครแทนใครได้ เพราะฉันก็เพิ่งเห่อและปลาบปลื้มกับการได้เลี้ยงลูกสุนัขพันธุ์พุดเดิลตัวนี้ และมันเป็นเพื่อนเล่นที่ดีเลยทีเดียวนะ มันทำให้ฉันรู้สึกดี ร่าเริง ทำให้ไม่เหงา แต่ตอนนี้เหงายิ่งกว่าเหงาเสียอีก แม้ในหอพักจะไม่อนุญาตให้นำสัตว์เลี้ยงมาเลี้ยงแต่ก็เห็นผู้หญิงส่วนใหญ่ในหอเค้าเลี้ยงกัน และฉันก็ฉวยโอกาสเลี้ยงด้วยเลย เพื่อนฉันก็ยังเลี้ยงด้วย เพราะต่างคนต่างพักอยู่คนเดียว สำหรับเพื่อนสนิทฉันยังต้องได้ห่างกัน พักอยู่คนละที่ เมื่อวานแวะไปเที่ยวหาดันไปเจอเจ้าชิสุตัวโปรดของเพื่อน ทำให้ฉันนึกถึงเจ้าหมูอ้วนเต็มทน ถึงขนาดต้องโพสต์ลงเว็บบอร์ด ประกาศตามหามัน ฉันคงบ้าไปแล้ว
แต่เพื่อนบอกว่าไม่ ฉันไม่ได้บ้า เพราะคนกับสัตว์ก็มีความผูกพันกันได้ โดยเฉพาะผู้หญิงที่มีจิตใจละเอียดอ่อนไหวอยู่ตลอด ยิ่งของรักของหวงหายไป เป็นธรรมดาที่ต้องคิดถึงและตามหา (มันจะอยู่หนใดนะ)ฉันหวังว่าสักวันจะพบเจอมัน
ตอนที่ยายยังมีชีวิตอยู่ ยายบอกว่าหมาหางดอกหมาหางต้าว จะนำพาโชคลาภมาให้ ตอนนี้มันหายไปแล้ว ถ้าเชื่อเรื่องโชค งั้นแสดงว่าฉันกำลังเสียโชคลาภไป เจ้าหมูอ้วนมีลักษณะตัวสีดำ หน้าอกสีขาว ปลายเท้าทั้งสี่สีขาว ปลายหางสีขาว
ตัวมันยังเล็กอยู่ มันอยู่กับใครหนอตอนนี้ หากมันอยู่ในที่ที่ดีกว่าเจอเจ้าของที่ดีกว่าฉันก็ค่อยวางใจ เมื่อขาดมันไป ก็เหงาเหมือนเดิม ไม่รู้จะอยู่เล่นกับใคร เพราะตอนนี้พักอยู่หอหญิงอรพินข้างตลาด ไม่ไกลจากในมอเท่าไหร่ ที่นี่กลางคืนเงียบมากๆเพราะเป็นหอหญิง และเค้าก็มีกฎห้ามส่งเสียงดัง แต่ฉันชอบที่ๆมีกฎเพราะจะได้ไม่ต้องกังวลใจเรื่องอื่นๆแต่ก็
คิดถึงตอนพักอยู่ในหอใน มีรูมเมทอยู่ด้วยทำให้ไม่เหงา หัวเราะร่าเริง แม้ในตอนนั้น ทุกคนจะชอบผลัดเปลี่ยนกันกลับบ้านบ่อยครั้ง แต่ก็มีช่วงเวลาดีๆที่ทำให้ไม่เหงา บ้างก็ซ้อนรถกันแบบสามสี่คน (ออกแนวบ้านนอกมาก) ไปเที่ยวตลาดหน้ามอ
แต่ความทรงจำนั้นเลือนหายไปแล้ว ทำได้แค่เพียงโทรหากัน เห็นหน้าก็ทักทายกันบ้าง ต่างคนต่างเดินทางตามชีวิตตัวเอง สิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้คือ คิดถึงเจ้าหมูอ้วน!
โดย ภุมริน
เหมือนกันเลยครับ หมาผมเป็นหมาพันธุ์ไทย ตัวแรกและตัวเดียวในชีวิตของผม มันชื่อด็อกแด็ก แต่ผมชอบเรียกมันทุย
ตอบลบตอนนั้นผมขับรถไถไปไถไร่ประมาณตอนห้าโมง หกโมงเย็น ด้วยความที่เคยชินผมก็ปล่อยมันเดินเล่นตามประสา มันเป็นหมาขี้เล่นเข้ากับคนอื่นได้ดี
ผมก็ไถไปเรื่อยๆจนเหลือประมาณสี่ไร่ ตะวันเริ่มตกดิน ผมก็เริ่มเอะใจ เพราะปกติทุยมันจะมาเฝ้าผมตอนประมาณ หกโมง แต่ผมก็ไม่ได้เอะใจอีก สงสัยมันคงจะเบื่อ หรือเดินเล่นของมันไป
พอไถเสร็จแล้ว ผมก็ขับรถกลับ แต่พอขับมาได้ สามกิโล ผมก็นึกขึ้นมาได้ว่า ลืมทุย ผมก็ตีรถกลับไปตามหามันทันทีเลยครับ ผมขับวนไปวนมาตามหามันไปทั่วแต่ก็ไม่เจอ ลงเดินตะโกนเรียกชื่อมัน มันก็ไม่เห่าตอบกลับมา คราวนี้ผมหัวเราะไม่ออกไม่ออกเลยครับ ผมคงคิดว่ามันคงไปรอที่กระท่อมก่อนแน่ๆเลย ก็เลยขับรถมาดูที่กระท่อมแต่ก็ไม่เจอ ผมไม่รู้จะทำยังไง ในใจผมก็คิดไม่น่าให้มันมาด้วยเลย ก็เลยขับรถไปดูที่ไร่อีกรอบ แต่ก็ไม่เจอ
ตอนนั้นประมาณสามทุ่มกว่าแล้วผมคิดว่ามันคงไปรอที่บ้านแล้ว ผมเลยตัดสินใจขับรถกลับบ้าน ผมขับมาเลื่อยๆ เลื่อยๆ ผมเห็นมันแล้ว ตอนนั้นผมดีใจมาก เห็นมันนอนอยู่ข้างทาง ผมจอดรถวิ่งเข้าไปหามันเลย แต่เข้าไปดูใกล้ๆผมทรุดเลยครับ สภาพมันตอนนั้น คือไกล้จะตายแล้วน้ำลายฟูมปากเลยครับ ผมคิดในใจใครมาทำกับมึงอย่างงี้วะ ผมน้ำตาซึมเลยครับ ผมเรียกชื่อมัน มันก็สั่นหางตอบ ผมอุ้มมันขึ้นรถเลยครับ ผมเหยียบไม่ยั้งเลยครับ แต่ไม่ทันครับ มันหลับตาแล้ว มันตายแล้ว คืนนั้นผมนอนไม่หลับทั้งคืนเลยครับ นึกถึงภาพตอนเห็นมันครั้งแรกที่กลางไร่มันตอนตัวเล็กๆ แล้วเก็บมันมาเลี้ยงนึกถึงภาพตอนที่เดินไปไหนมาไหนก็จะมีมันตามไปตลอด นึกถึงตอนที่แกล้งมัน หัวเราะไปกับมัน บรรยากาศเก่าๆ จากวันนั้นมาผมก็ไม่คิดที่จะเลี้ยงหมาอีกเลยครับ
ขอบคุณสำหรับความเห็นและเรื่องราวดีๆนะคะ
ตอบลบมิ้นก็ไม่คิดที่จะเลี้ยงสัตว์อีกแล้วน่ะค่ะ เลี้ยงเท่าไหร่ก็ไม่รอด
เหมือนเอาเขามากักขัง กลัวจะเป็นบป
แต่น่าสงสารทุยมันมากเลยนะคะ
ว่าแต่คุณเป็นคนจังหวัดไหนคะ ประกอบอาชีพอะไร
อยากจะขอชมว่าเล่าเรื่องราวได้ดีจังค่ะ