ทุกๆวัน ตั้งแต่ตื่นนอนขึ้นมาทำกิจวัตรอันน่าเบื่อซ้ำๆซากๆดังเดิม ห้องนอนแคบๆ สองเตียงสี่ที่นอน(เตียงสองชั้น) ในหออันวุ่นวาย ช่วงนี้ทำอะไรไม่คอ่ยเสร็จสมบูรณ์เพราะอากาศหนาว เลยทำให้ขี้เกียจ เอาแต่นอนๆ อีกทั้งก็มีเรื่องกลุ้มใจและปวดหัวหลายๆเรื่องวิ่งกรูเข้ามา อิเห้ย!
กิจกรรมที่ชอบทำที่สุด คือท่องโลกอินเตอร์เน็ตแล้วก็สรรหาสิ่งใหม่ๆชอบอัพเดตอะไรใหม่ๆเกี่ยวกับคอมและเน็ต
แต่นิสัยขี้เกียจอ่านหนังสือ ไม่รู้อาทิตย์หนึ่งจะได้สักกี่บรรทัด เทอมนี้ไม่รู้ว่าเกรดจะสามจุดห้าอัพดังเดิมหรือปล่าว
เทอมสองเป็นเทอมแห่งความหายนะ ทั้งความเหงา ซึมเศร้า บวกด้วยฤดูที่ชวนให้ขี้เกียจมากๆ
ไม่นานก็จะสอบกลางภาคแล้ว ยังไม่อ่านไม่นั่งแปลเลย (เหน่ยเน้อเฮียนอังกฤษนี่หนา)
บางทีขี้เกียจแปลก็จำไปแบบนั้น ให้ความหมายไม่ได้อีก บางทีพูดก็ทับศัพท์ไปเลย กลัวว่าสักวันจะลืมภาษาตัวเอง
คงเป็นไม่ได้หรอก ฉันรักความเป็นไทยแล้วก็ยิ่งภาษาถิ่นตัวเอง(คำเมืองล้านนา)ยิ่งชอบเลย
พอมาอยู่มหาลัย ก็ไม่ค่อยได้บริหารภาษาตัวเอง เจอเพื่อนเก่าเลยคุยกันนานถูกคอ ถ้าเป็นเหนือด้วยกันยิ่งดี เจรจาพาทีจะได้รู้เรื่อง หยอดคำได้ แต่หากไม่รู้จักกันสมัยนี้คงเป็นภาษากลาง(ภาษาไทย)ในการสื่อสาร แต่ภาษาอังกฤษเป็นภาษาหลักสากล เราควรจะเรียนรู้บ้าง แต่ฉันอยากจะรู้จัง จะให้สมองที่ต่อต้านพวกคิดวิเคราะห์ไปคิดแบบอังกฤษอีก ยิ่งงงไปกันใหญ่
ฉันเป็นคนเข้าใจอะไรยากมาก แต่หากเข้าใจแล้ว ระดับมือโปรเลยก็ว่าได้ แต่สำหรับใจอย่ามาถามเลย เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ยิ่งช่วงนี้มีเรื่องปวดหัวอีก รู้สึกท้อมาก แต่ก็จะว่าเหนื่อยก็ไม่ได้ เพราะว่าพ่อและแม่เหนื่อยกว่าเราเยอะ เราแค่มีหน้าที่เรียนแค่นี้ไม่ถึงกับเหนื่อย แต่มันก็มีช่วงที่เราท้อ เช่น ขาดกำลังใจ พยายามแล้วแต่ไม่ได้ อะไรอีกหลายอย่าง
มีเรียนนับแต่วันจันทร์จนถึงวันอาทิตย์ อันนี้สิเรียกว่าเหนื่อย เพราะอีกจันทร์ถัดไปก็สอบเลย จะหาเวลาอ่านเวลาติวก็ยุ่งยาก บางทีไม่มีอารมณ์จะอ่าน (เพราะอารมณ์ศิลป์เกิน)แต่พอเราจะอ่าน มารก็ย่อมมาผจญอีก สรุปว่ามิดเทอมนี้เหมือนเดิมคือไปแบบลวกๆ ใช้ปลายปากกาจิ้ม พร้อมดินสอฝนให้ดำ โดยไม่ลบเพราะมั่วข้อไหน ข้อนั้น คิดแล้วเบื่อตัวเองที่นิสัยแบบนี้สุดๆ หลังจากที่สอบเสร็จกะว่าจะพักผ่อนยาว อันที่จริงอยากไปท่องเที่ยวบ้าง เช่น ไปขึ้นภู หรือทางที่ดี ไปกราบไหว้บูชาพระ หาที่สงบนั่งทำสมาธิ ไปวัด หรือน้ำตก แต่ไม่รู้จะมีใครพาไปหรือปล่าว ต้องรอพ่อมาอีกทีหนึ่ง จะปีใหม่แล้ว ฉันคงได้ปรับปรุงตัวเองไปอีกขั้น เพราะสิ่งที่แล้วมาก็แล้วกันไป ให้สิ่งใหม่ๆดีๆเข้ามา ฉันคงต้องให้โอกาสตัวเองอีกครั้ง อภัยให้ตังเอง หลังจากที่ลงโทษตัวเองมานาน คงได้เปิดใจกันล่ะคราวนี้ คงได้เวลาเข้านอนแล้ว ตอนนี้ก็เที่ยงคืนกว่าๆ กะว่าจะลงโปรแกรมคอมต่อ เฮ้อ...อีกทีแล้วกัน
ขอให้ฝันดีทุกคนที่มาเยี่ยมเยือน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น