มันช่างดูมืดมิด
มองไปทางไหนไม่เห็นทาง
ชีวิตฉันอ้าง ว้าง...
นับจากวันนั้น...ยังจำ
เหมือนวิญญาณที่เฝ้ารอ
รอยังไงมันดูหมดหวัง
เหมือนชีวิตจะพัง
และในวันนี้....ไม่ลืม
*ต่อให้มืดฝนกระหน่ำ
ฉันก็ยังจำทุกอย่าง
หัวใจที่ไร้หนทาง
ยังรอคอยให้เธอเห็นใจ
**เหมือนว่าเธอจะไม่ต้องการ
จากวันที่เธอรู้ความจริง
แม้วันนี้ทุกสิ่ง
มันอาจไม่ดีอย่างวันนั้น
ฉันก็ยังขอยืนยัน ว่าต้องการเธอ...
ต่อให้ฉันพูดไป
เธอคงไม่อยากได้ยิน
ชีวิตฉันโบยบิน
เพราะว่าเธอนั้น...ยังจำ
เธอคงหมดเยื่อใย
เธอไม่อยากจะหวัง
ทิ้งฉันไว้ลำพัง
เธอลำบากใจ....ใช่ไหม
ฉันกล้ว....กลัววังวนแห่งความมืดมิด ฉันรอ...รอให้เธอช่วยปลอบใจ
ฉันรู้....สุดท้ายเธอต้องไป นานแค่ไหน...ฉันจะจำมัน
บทความโดย...ภุมริน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น