วันนี้อากาศในมอไม่ค่อยหนาวเท่าไหร่นัก""
แต่ที่บ้านตอนเช้าอากาศหนาวมาก....
พอตื่นขึ้นมาก็รู้สึกสั่นระทวย เฮ้อ...ขี้เกียจกลับหอมาก แต่จำเป็นต้องกลับมา
เพราะหน้าที่หลักคือ มาเรียน
วันนี้รู้สึกเหวอๆยังไงชอบกล ทำอะไรเชื่องช้ามากๆ ป้ำๆเป๋อๆ
มัวจัดเก็บของเข้าตู้เลยไปเรียนสายมาก (แต่ไปตรงเวลาสอนพอดี)
ดีที่อาจารย์ท่านยังไม่สอน ท่านยังเกริ่นพูดอยู่ เหอะๆโชคดีนะ แต่โชคร้ายที่ว่า
วันนี้ต้องนั่งเรียนกฎหมายรัฐธรรมนูญคนเดียว เพราะเพื่อนคู่ขาไม่มาเรียน
เธอชื่อ"เหวิน"(รักษิณา) เป็นผู้หญิงนะ เหวินเป็นนักกีฬาบาส ที่เหวินขาดเรียนเพราะไปแข่งบาสมา พอกลับมาถึงในมอก็ดึกแล้ว เลยทำให้อ่อนเพลีย วันนี้เราเลยฉายเดี่ยวมาเลย
นั่งจด นั่งฟัง พร้อมกับดูนาฬิกา นึกในใจว่า "เมื่อไหร่คุณจะปล่อยฉันสักที" เพราะท้องมันเริ่มส่งเสียงเรียกร้องนัก หิวข้าวจัง ข้าวเช้ายังไม่ทันกินเลย พอเรียนเสร็จก็กลับถึงหอพอดี
ลืมทำโน่น ทำนี่ อยู่ได้ เพื่อนรูมเมทก็กลับมาพอดี วันนี้พวกเค้าไม่ไปเรียนสักคน สรุปว่าฉันมีความรับผิดชอบที่สุดใช่มั๊ย(เข้าข้างตัวเองอย่างมาก) ที่จริงก็อยากขาด ขอทีเถอะวิชานี้ฉันจะไม่ขาดเลย ของโปรดเลยเนี่ย กฏหมายรัฐธรรมนูญ อาจารย์ก็สอนดีนะ มีมุขตลกๆตลอด
แต่เสียงท่านดูนุ่มจนชวนง่วง -_-
พูดถึงการกลับมาพร้อมหน้าของรูมเมท จากการที่ไม่ได้นอนด้วยกันนานหลายวัน ทิ้งให้ฉันนอนคนเดียวอยู่เรื่อยเลย คนนึงก็กลับบ้าน คนนึงก็ไปอยู่หอนอก อีกคนก็ไปเชียงใหม่ โอ๊ย!จะอะไรหนักหนาก็ไม่รู้เน้อ...!_! ขยันไปแท้ๆ ไอ้เราก็ขี้เกียจกลับเสาร์ก็มีเรียน จันทร์ก็มีเรียน เทอมที่ผ่านมากลับบ้านบ่อยมาก ตอนนี้มีเรียนเสาร์จะกลับทีนึงก็หลับไม่เต็มอิ่ม อยู่กับพ่อแม่น้อง ไม่ชื่นใจพอเลย ...
ตกเย็นของวันนี้ก็ออกไปข้างนอก หน้ามอ เอาขากางเกงยีนส์ไปตัด ฮ่าๆเพราะคนมันไม่สูง มันเตี๊ยไง เสร็จภารกิจก็กลับมายังวิมาน F5 ของเราเหมือนเคย นางสาวภุมริน ก็วิ่งแจ้นขึ้นบนหออย่างรวดเร็ว เพิ่งเปิดคอมเล่น คลายเครียด แต่ดั๊น อินเตอร์เน็ตเล่นไม่ได้ อืดอย่างแรง ง่วงเหงาหนาวซึม ไม่รู้จะทำยังไงดี จะนอนก็ร้อน จะเล่นก็เบื่อ รูมเมทก็นอนกัน ฉันจะทำอะไรดี การบ้านก็อยู่ในเน็ต ที่สุดแล้วเลยตัดสินใจโทรหาแม่ (เหงาใช่ไหมเลยโทรหาเนี่ย) ถามแม่ว่าจะไปในเมืองเมื่อไหร่ เผอิญกะว่าจะไปเปลี่ยนบัตรประจำตัวประชาชนเป็นแบบใหม่(smart card)ของเรามันรุ่นนู้นแหนะ ไม่ได้เปลี่ยนเลย หน้าเอ๊าะมาก ตอนนี้แพ้น้ำ มีสิวขึ้นด้วย กลุ้มใจมาก เป็นคนขี้แพ้มากๆ (แพ้คนน่ารัก) เพราะตอนเด็กๆสุขภาพไม่ดีอยู่แล้ว พอโตขึ้นรอดมาเป็นคนได้ก็บุญโข เง้อ สงสารพ่อแม่เรามากกว่า ที่คอยดูแลเรา ทนุถนอมเรา กว่าจะเป็นยัยมิ้นตัวแสบหน้าบึ้งได้ทุกวันนี้ก็ดีละ ตอนนี้เป็นเสือยิ้มยากมาก หลังจากที่ปลดปล่อยมานาน พอเปลี่ยนที่จากมัธยมมากเป็นมหาวิทยาลัยก็เป็นอีกแบบ ด้วยนิสัยไม่ค่อยทักใคร นานทีมีหนจะร่าเริงสักที เข้าคนได้ยาก แต่หากได้รู้จักแล้ว โคะ! เหมือนอย่างกับรู้จักสิบปี
ไม่รู้จะอธิบายความเหนื่อยล้าในแต่ละวันในไหน ก็อาศัยหน่วยความจำทางอินเตอร์เน็ตผ่านเว็บๆนึง เผื่อมีใครสักคน ไม่มีอะไรทำ มานั่งอ่านแก้เซง(หรือว่าทำให้เซ็งไปใหญ่ไม่รู้)
ระบายมาพอควรละ พรุ่งนี้คงต้องไปเอากางเกงยินส์ที่หน้ามอตอนเย็นอีก ขี้เกียจขับรถจริงๆ
ต้องวานเพื่อนซ้อนท้ายไปทุกที เฮ้อ ก็งี้แหล่ะน๊า คนมันไม่ค่อยมีโลกทัศน์กว้างไกล ไม่รู้ที่ไหนเป็นไหน แต่เลือกที่จะเป็นแบบนี้มากกว่า หลงทางไปในทางอื่น....
จบข่าว!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น