บทความ....เมื่อความเหงามันมากกว่าความหนาว

จากที่เมื่อวานยุ่งทั้งวัน เลยทำให้ฉันนอนดึก....วันนี้ตื่นหกโมงเช้า เพื่อเตรียมตัวไปเรียนแปดโมง วิชากฎหมายว่าด้วยนิติกรรมและสัญญา มีแปดชั่วโมง สองช่วง เช้าและบ่าย อากาศวันนี้ยิ่งหนาวไปใหญ่ ทำให้รู้สึกปวดหัวไม่สบาย รู้สึกช่วงนี้ตัวเองซวยๆยังไงไม่รู้ อาจารย์ที่สอนมีอยู่สองท่าน ท่านชอบเรียกให้นักศึกษามีส่วนร่วมในการเรียนการสอนด้วย ชอบให้ออกไปหน้าห้องเพื่อตอบคำถามเอย พูดคุยเอย แต่รู้สึกอ.ท่านจะโม้ไปหน่อย (ศิษย์ไม่ได้ตั้งใจนินทานะคะ) พอสอนไปครู่หนึ่ง ดันเรียกฉันออกไปตอบคำถาม ฉันก็ยังเบลอๆงงๆ แถมขี้เกียจลุกอีก ซวยเลย ประเดิมเป็นคนแรก ให้ตอบอีกไม่พอ ยังจะให้เรานั่งแช่ตั้งนาน เฮ้อ นี่แหละน๊า นักกฎหมายต้องมีลักษระความเป็นผู้นำ กล้าแสดงออก วันนี้เลยปั้นหน้าอยู่หน้าชั้นเรียน ไม่ได้มีแค่ฉันนะ ทุกๆช่วงที่อ.บรรยาย อ.ก็จะเรียกคนโน้นคนนี้ แต่ที่ซวยสุดตรงที่ว่าอ.ท่านจำชื่อเราได้แล้ว ครั้งหน้าถ้าเราไม่เข้าเรียน หรือย้ายที่ หรือกรณีต่างๆ อ.ท่านก็จะเรียกถามเรียกหา เหมือนกับคนอื่นๆที่อ.ท่านจำได้ แต่ก็ดีที่มีคนจำ ยังดีกว่าเป็นคนที่ถูกลืม แต่ที่รู้ในใจมีเพียงว่า ทั้งที่มีเพื่อนร่วมชั้นอยู่รายล้อมแต่ก็ไม่อาจมีใครรู้ว่าตอนนี้ในใจมันเหงามาก มากกว่าความหนาวของวันนี้ ที่เชียงรายวันนี้ยอมรับว่าอากาศหนาวจริงๆ สงสัยหลังจากที่เขียนบทความเสร็จ คงได้ไปอาบน้ำ .....

พอเรียนเสร็จประมาณสี่โมงก็ออกไปหน้ามอเพื่อหาซื้อเอกสารหนังสือเรียน หมดตังค์ค่าหนังสือเป็นพันๆดังนั้น ทุกๆวัน เราควรพยายามไปเรียนเพื่อให้มันคุ้มกับที่เราทุ่มทุนการศึกษาไป เพราะหนังสือหนามาก บางครั้งต้องอาศัยการบรรยายประกอบไปด้วยถึงจะเข้าถึงรส ใช่ว่าจะนั่งอ่านๆๆๆอย่างเดียว ต้องเข้าใจและจำด้วย การจะเป็นนักกฎหมายที่ดีนอกเหนือจากคุณธรรมจริยธรรม ระเบียบวินัยภายในตัวแล้ว ก็ต้องมีความจำที่แม่นด้วย จำอย่างแม่นยำและตีความได้ ไม่ใช่สักแต่จำ กล่าวอีกนัยคือเข้าใจแต่จำไม่ได้ มันก็ดูยังไงๆอยู่ไม่เพอร์เฟคเอาเสียเลย ฉันก็แค่นักศึกษากฎหมายที่ขาดคุณสมบัติที่กล่าวมา พูดได้แต่ไม่เคยทำ ความขี้เกียจมันชนะใจ เลยทำให้สมองแย่ลงทุกทีๆ ความจำก็ไม่ดีกว่าเดิม คิดแล้วเกลียดตัวเองจริงๆไปรู้ร้อนก็ตรงตอนสอบนี่แหละ เพราะวิชากฎหมายที่เรียนทุกตัวมีแต่สอบปลายภาค final exam คะแนนเต็ม100 คะแนนเพียวๆ เสี่ยงน่าดู อีกทั้งเขียนตอบด้วยนะ(เขียนตัวบท สะอาด ถูกต้อง และเป็นภาษากฎหมาย)แค่กฎหมายตัวเดียวก็จะแย่อยู่แล้ว ยังมีวิชาอื่นๆอีกที่ยังไม่พูดถึง เช่นวิชาอีคอน (introduction to Economics)เศรษฐศาสตร์เบื้องต้น)เนี่ย ต้องเก่งคำนวณ ความจำและเรียนภาษาอังกฤษเข้าใจด้วย เพราะเรียนเป็นภาษาอังกฤษ ไม่มีแปลไทย สอนไม่ไช้ภาษาไทยเลย สอบกลางภาคและปลายภาคอย่างละ 50% คิดดูตอนนั้นคงสมองระเบิด เกรดจะร่วงก็คราวนี้แหละ ดังนั้นสอบกลางภาคต้องทำคะแนนให้ดีๆเข้าไว้ เพราะตอนปลายภาค มันจะสังหารเราได้
ยอมรับตอนนี้สุขภาพแย่จริงๆอากาศเปลี่ยนแปลงมาก เนื้อตัวเย็นไปหมดเลย ไม่กี่วันต้องแฮงค์แน่ๆเรา

เหงาใจสุดๆเลย รูมเมทขยันกลับบ้านจังเพราะอยู่เชียงรายสามคน อีกคนเป็นคนสุราษฯ ก็ยังดีมีเพื่อนนอนด้วย ฉันเองก็ชอบกลับบ้านบ่อย ตอนนี้ชักจะไม่ได้ พอกลับแล้วดันไม่อยากจะกลับมาเรียน เพราะอากาศหนาวบวกกับคนขี้เซาขี้เกียจ ช่วงนี้กลับไม่ได้เลย มีเรียนถึงเสาร์ เหนื่อยนะไม่ใช่ไม่เหนื่อย อยากไปเที่ยวถนนคนเดินจัง แต่ก็ไม่อยากรบกวนชวนใคร กลัวเค้าไม่ว่างไปเที่ยวกัน จะขับไปคนเดียวในก็ยังไงๆอยู่นะ...

เลย อดตามเคย คิดถึงพ่อ แม่ น้องจัง ป่านนี้เป็นไงบ้างเนี่ย พ่อก็คงจะกลับไปทำงานที่จ.น่าน อีกตามเคย ที่บ้านก็เหลือแม่กับน้อง

ถึงพรุ่งนี้ก็คงจะตื่นสายๆสักวัน แล้วก็ออกไปเอาหนังสือตอนบ่ายๆไม่ก็เย็นๆเพราะสั่งไว้ที่ร้าน

ออกไปอีกละ อากาศยิ่งหนาวอยู่ เพราะหนูเหวิน(เพื่อนสนิทในสาขา)ไปส่งเอาไม่ได้ เพราะไปแข่งกีฬาอีกตามเคย เลยไปคนเดียวอีก...

หนาวก็แค่หนาวตามฤดู

เปลี่ยนฤดูแล้วความหนาวก็หายไป

แต่ความเหงามันจะเหงาอีกนานเท่าไหร่

ไม่ว่าจะกี่ฤดูผ่านไป

ฉันเคยเหงายังไง ก็ยังเหงาเหมือนเดิม....

บทความโดย ภุมริน 21/11/09