บทความ หรือมันเป็นลิขิตฟ้า (มือที่มองไม่เห็น)

เคยคิดไหม? ว่า คนที่เราอยากจะใช้ชีวิต อยู่ร่วมกับเขา เขาคนนั้นกับไม่ใช่ ไม่เคยรับรู้ ไม่เคยรู้จักเรา แต่กลับเป็นอีกคนที่เขาอยากอยู่ด้วยเรา ทำทุกอย่างเพื่อเราแต่ใจเรามันไม่ต้องการ

บางครั้งไม่ถูกต้องเสมอไปที่ว่า รักคนที่เขารักเรา เพราะถ้าหากเราไม่ได้รักจะทำอย่างไร

แต่ทุกสิ่งย่อมผ่านไป บางอย่างต้องมีพลาด บางอย่างย่อมคลาดแคล้วหรือสูญเสียไป

บางทีเรายังไม่ได้ทำอะไร แต่เพียงแค่เราไม่ได้รับโอกาสจากใครคนนั้น และไม่เคยให้เราพิสูจน์ กลับไม่ต้องการใจ กลับไม่สนใจ บางทีก็มีประเภทที่ว่า ทำทีให้ใจแต่กลับหายลอยๆไป บางทีกลับมองข้าม เราเป็นเพียงมือที่มองไม่เห็น ไม่อาจไขว่คว้า เหมือนเราด้อย เราไม่ใช่คนที่อยู่ในความคิดความต้องการของใครคนนั้น

แต่เมื่อเวลาผ่านไป ใครคนนั้นอาจวกกลับมา และอาจมาแบบว่าเสียใจที่มองข้ามไป หรือขอโทษที่ไม่เคยให้โอกาส ถึงกระนั้นเราอาจจะรู้สึกเหมือนเดิม แต่ว่าสิทธิที่จะได้รับการพิจารณาจากเรามันคงน้อยลง ใช่เราต้องให้โอกาสคนที่เขาทำดีกับเรา แม้กระทั่ง พูดดี รู้สึกดี ต้องการเป็นมิตร เขาอาจมาทางไหนเราไม่ทราบ เราไม่จำเป็นต้องพบเจอ แต่หากเราเป็นผู้ที่เขาอยู่ด้วยแล้ว คุยด้วยแล้วสบายใจ เราควรจะให้เวลาเขาหากถ้าเราว่าง เมื่อเราท้อหมดหวัง เหงา เราอาจมีเขาเป็นที่คลายเหงาได้ แต่ไม่ใช่ถึงกับต้องทุ่มเทไป เราอาจอยากรู้จักอยากเห็นหน้า ถ้าเขากล้า เราก็กล้า หากใจเรามันบอกว่าไม่ใช่ไม่รู้สึกอะไร แต่คำว่ามิตร เราก็ไม่ควรจะลบมันออกไป มิตรภาพมีทุกหนแห่ง

ฉันแค่อยากระบายหรือกล่าวว่า บางสิ่งที่เรายังมองไม่เห็น ยังไม่ได้พิสูจน์ ก็อย่าพึ่งตัดสินใจมองข้ามไป สิ่งเล็กสิ่งน้อยอาจเป็นข้อดี อาจอยู่ใกล้มือเรา แต่เรากับปัดมันออกไป เราอาจพบเจอทุกวัน เราไม่เคยคิด ดังนั้น เราควรให้โอกาสบ้าง...บนเงื่อนไขที่ว่า ต้องเป็นคนที่ไม่ได้รับโอกาสนั้น แต่หากผู้นั้นได้โอกาส หากระทำไปเพื่อโอกาสนั้นไม่ โอกาสนั้นก็หาสมควรกับเขาไม่

บทความโดย iviint